«Στα χνάρια των Κομνηνών», το ιστορικό μυθιστόρημα της Μαρίας Μαυρίδου – Καλούδη αφιερωμένο στον Πόντο.

Το καινούργιο βιβλίο της Μαρίας Μαυρίδου – Καλούδη, Εκδόσεις Ερωδιός, είναι Ιστορικό Μυθιστόρημα.

Αφιερωμένο στους εκ Κερασούντας του Πόντου παππούδες της, είναι διανθισμένο με ποντιακούς διαλόγους.

Παραθέτουμε παρακάτω δύο αποσπάσματα.

Ήταν ακόμα νύχτα και το θεριό πλάι της κοιμόνταν. Παραδίπλα, πάνω στο τραπεζάκι, άστραφτε δελεαστικά η λάμα του μαχαιριού. Αχ! Πόσο θα ήθελε να το καρφώσει στην καρδιά του. Θα έχανε βέβαια τη ζωή της, όμως θα έσωζε τόσες άλλες. Αν δεν ήταν τα παιδιά που την περίμεναν στην…αυλή, που σίγουρα θα έτρεμαν από το φόβο τους, θα το είχε κάνει. Αργότερα, στα χρόνια που ήρθαν και πέρασαν, πολλές φορές μετάνιωσε για εκείνη την απόφασή της. Πολλές φορές είπε: Τι ήταν η ζωή πέντε ανθρώπων μπροστά στις χιλιάδες τόσων άλλων. Αν το έκανε, θα έσωζε πολλές ψυχές. Θα άλλαζε πολλά από την ιστορία.
Όσο η λογική πάλευε με την επιθυμία, πήγε και κούρνιασε στην αντικρινή γωνιά του δωματίου και μια κοιτούσε το μαχαίρι και μια εκείνον που κοιμόταν. Για μια στιγμή, της φάνηκε άνθρωπος. Η ανάσα του ίσα που ακουγόταν και το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο. «Πώς είναι δυνατόν να έχει τόσο αιμοβόρα ένστικτα, κάποιος που μπορεί και κοιμάται τόσο γαλήνια;» αναρωτήθηκε.
Κάποια στιγμή, εκείνος άνοιξε τα μάτια του και την κοίταξε. Ύστερα κοίταξε το πεντακάθαρο μαχαίρι και χαμογέλασε. Ήταν ολοφάνερο πως χάρηκε για την καθαρότητά του. «Αν είχε ματώσει», του είπε νοερά, «αν είχε ματώσει, θα ήταν από το δικό σου αίμα!».

Με Διώχνουν Πατρίδα μου

Έσκυψες και με δέος γέμισες τη χούφτα σου
με χώμα από την αυλή σου.
Το έβαλες στο ποτισμένο από τα δάκρυά σου μαντίλι,
και το έκρυψες στον κόρφο σου,
στο μέρος της καρδιάς,
πεπεισμένος ότι έκρυψες ένα πουγκί ατόφιο χρυσάφι.
Γέμισες και τις τσέπες σου
με πέντε βούρας λεπτουκάρε* όλο και όλο,
και τράβηξες για το δρόμο της προσφυγιάς.
Αργότερα, στα καινούργια χώματα,
ξετύλιξες το μαντίλι, το ξαναπότισες με δάκρυα και
το εναπόθεσες ευλαβικά στη γη.
Το χώμα στο φως του ήλιου λαμπύρισε, σαν χρυσάφι.
Το ανακάτεψες με την καινούργια σου πατρίδα
και το ζύμωσες με το απόσταγμα της ψυχής σου.
«Θα βυθίσω μια χούφτα φουντούκια που κατάφερα
και έφερα μαζί μου», μονολόγησες.
«Με μαγιά το χώμα της Πατρίδας μου,
θα βλαστήσουν, θα γίνουν δέντρο.
Όταν όμως το δέντρο βγάλει ρίζες βαθιές,
τότε θα έχω κι εγώ ριζώσει για πάντα εδώ.
Τότε θα μείνει για πάντα, μαρμαρωμένος ο βασιλιάς,! ».
Το δεντράκι μεγάλωσε και ρίζωσε βαθιά και
το πήρες απόφαση πως την πατρίδα σου,
ποτέ ξανά δε θα την έβλεπες.
Ύστερα, αρκετά νωρίς, ήρθε ο χάρος και σου έκανε το χατίρι
να σε πάει εκεί που η ζωή δεν μπόρεσε.
Στην πολυαγαπημένη σου Κερασούντα.
Παππού, αναπαύσου εν ειρήνη.
Το δέντρο που φύτεψες άπλωσε ρίζες βαθιές
και πέταξε κλώνους πολλούς,
γιατί συνεχίζουμε να το ποτίζουμε εμείς, οι απόγονοί σου.

*Πέντε χούφτες φουντούκια

---

Advertisement