Ποιοι καταπολεμούν με πείσμα την πανάρχαια ψυχή του ελληνικότατου καρναβαλιού;

Κι όμως, υπάρχουν εκείνοι που συνεχίζουν επί αιώνες να είναι απηνείς διώκτες των εθίμων που την καταγωγή τους την καταδείξαμε στο άρθρο Γιατί το «Κάρνα – βάλι» είναι ελληνική λέξη και πανάρχαια ελληνικότατη γιορτή; παραθέτοντας αποσπάσματα απ’ το βιβλίο του Μάριου Βερέττα ΚΑΡΑΝΑΒΑΛΙ, Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ (το θέμα αυτό θα μας αναπτύξει παραστατικά και με χιούμορ ο Μάριος Βερέττας στο συμπόσιο που διοργανώνουμε στις 20 Φεβρουαρίου).

Τα καρναβαλικά έθιμα συνεχίζουν να είναι κατακριτέα από τους διώκτες του ελληνισμού και τους απανταχού ανθέλληνες και τους οργανισμούς των. Ουδεμία αντίρρηση φέρουμε στο ότι οι διώκτες των ελληνικών εθίμων μπορεί να είναι καλοί και αξιέπαινοι Ρωμιοί, ένθερμοι βεβαίως πατριώτες του σημερινού ελλαδιστάν και υμνητές της Ρωμιοσύνης και του βυζαντινισμού. Αποδεικνύονται όμως βαθύτατα μισέλληνες της διαχρονικής αξίας του ελληνισμού, αφού όχι μόνον υπηρετούν τον οργανισμό εκείνον που πάνω από μια χιλιετία υποβίβασε εσκεμμένα τον όρο «Ελλην» σε ύβρη (αντικαθιστώντας τον με τον όρο «Ρωμαίος/Ρωμιός»), όχι μόνον συνεχίζουν να καθυβρίζουν αναθεματίζοντας επανειλημμένα τον ελληνισμό (όπως θα γίνει και πάλι την Κυριακή 8 Μαρτίου Α’ των Νηστειών – δηλ. την Κυριακή της Ορθοδοξίας), αλλά συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να μάχονται με πείσμα τα πανάρχαια ήθη και έθιμα του ελληνικού λαού όπως αυτά του ελληνικότατου Καρναβαλιού (μετονομάζονταν μάλιστα όλη αυτή την περίοδο σε «Απόκρεω» και επιβάλλοντας, μετά τον 4^ο αι., αυστηρότατη και εξαντλητική νηστεία αλλά και αποχή απο τον έρωτα(!) προς… συμμόρφωση).

Για την εκκλησία, τα πανάρχαια ήθη που σχετίζονται με τη γονιμότητα δεν αποτελούν παρά «βωμολοχίες, ανηθικότητες, χυδαιότητες και ρυπαρή πορνογραφία». Η αποστροφή της Εκκλησίας όπως και οι διωγμοί που εξαπέλυσε άρχισαν πολύ νωρίς (ήδη τον 2ο αιώνα ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς κάνει λόγο για τους «γελοίως κατά τας πομπάς σχηματιζομένους» ενώ τον 4ο αι. ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος επιτίθεται κατά εκείνων που ακολουθούν «εθνικές», δηλαδή ελληνικές συνήθειες). Μην καταφέρνοντας να τα ξεριζώσει, επανέρχεται τον 7ο αιώνα με την εν Τρούλλω Σύνοδο και τον ξβ΄ κανόνα καταδικάζοντας αυστηρά τα καρναβαλικά έθιμα και επιχειρώντας να τα απαγορεύσει με ποινές αφορισμού των λαϊκών και καθαιρέσεως των κληρικών που ελάμβαναν μέρος. Τα έθιμα όμως, παρά τις απαγορεύσεις, συνέχισαν να επιζούν στην ψυχή και στη ζωή των ανυπότακτων Ελλήνων.

Βρισκόμαστε σήμερα στον 21ο αιώνα και συνεχίζουν να είναι δεκάδες οι εγκύκλιοι και οι αποφάσεις των μητροπόλεων που κάθε χρόνο αντιτάσσονται στις πανάρχαιες αυτές λαϊκές εκδηλώσεις της ελληνικής ψυχής. Θα παραθέσουμε μόνο μία απ’ αυτές επειδή σχετίζεται εμμέσως με την Θεσσαλονίκη. Προέρχεται από την Μητρόπολη Αλεξ/πολης και είχε εκδοθεί το 2004.

Παραθέτουμε αποσπάσματα από την εφημερίδα «Ελεύθερη Θράκη» της 16 / 02 / 2004. )

Αντίθετη στην παρέλαση καρναβαλιών η Μητρόπολη Αλεξ/πολης

Σε σύσκεψη που έγινε την παρελθούσα Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου στο Επισκοπείο, υπό την προεδρία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ανθίμου και με την συμμετοχή των ιεροκηρύκων της Ιεράς Μητροπόλεως και των εφημερίων ιερέων των ενοριών της Αλεξανδρουπόλεως και των προαστείων αυτής, ελήφθη η εξής απόφαση, επί του τεθέντος υπό πολλών Χριστιανών μας θέματος της διοργανώσεως υπό του Δήμου Καρναβαλικών εκδηλώσεων στην πόλη μας.

Ο ιερός κλήρος της τοπικής Εκκλησίας μας:

Εκφράζει την απόλυτη διαφωνία του για την διοργάνωση καρναβαλικών εθίμων στην Αλεξανδρούπολη…
Υπενθυμίζει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξε ανέκαθεν αντίθετη στις εκδηλώσεις αυτές, που αποτελούν κατάλοιπα ειδωλολατρικών εορτών, και οι οποίες νοθεύουν το περιεχόμενο του ιερού Τριωδίου, το οποίον αποτελεί την απαρχή για τον κατάλληλο εορτασμό του Πάσχα.
Εχει την άποψη ότι οι καρναβαλικές εκδηλώσεις είναι παντελώς ξένες προς τον χαρακτήρα και την φήμη της Αλεξανδρουπόλεως, αφού θεωρείται μια πόλη με αξιοπρέπεια, με σοβαρότητα, με πολιτισμό, με ορθόδοξη παράδοση, με παιδεία….
Παρακαλεί και προτρέπει τους αγαπητούς εκπαιδευτικούς της πρωτοβαθμίου και δευτεροβαθμίου εκπαιδεύσεως της πόλεώς μας, καθώς και τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, να αποτρέψουν τα παιδιά μας από την συμμετοχή σε παρέλαση και χορούς καρναβαλιού…

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθιμος έκαμε την ακόλουθη δήλωση:

«Ο αρχηγός της πίστεώς μας Κύριος Ιησούς Χριστός, η Θεοτόκος Παναγία Μητέρα Του, ο προστάτης μας άγιος Νικόλαος και οι άλλοι άγιοί μας, μας χαρίζουν ένα μεγάλο δώρο, εδώ και τριάντα και πλέον χρόνια. Μας προφύλαξαν από πολέμους, από σεισμούς, από πλημμύρες, από ανεμοθύελλες, από χιονοθύελλες, από τρικυμίες, από πυρκαϊές, από επιδημίες και από άλλες συμφορές.
Ας μη προκαλούμε λοιπόν τη θεία Βουλή Του, με πράξεις αντίθετες στην χριστιανική πίστη μας. Ελάτε να ζήσουμε τούτη την περίοδο του Τριωδίου με την ανείπωτη χαρά της πίστεως, της μετανοίας, της αγάπης και των καλών έργων.
Καλή Σαρακοστή. Ευλογημένο το Πάσχα Κυρίου».

Η εκκλησία καταδικάζει τα ελληνικά έθιμα για να ευχηθεί «Καλή Σαρακοστή» (στην οποία Σαρακοστή εντάσσονται και οι αναθεματισμοί κατά των Ελλήνων) και «Ευλογημένο το Πάσχα Κυρίου», δηλ. ευλογημένο το εβραϊκό Πεσάχ! – «Κύριο» ως γνωστόν αποκαλούν και τον τρομερό Γιαχβέ των Εβραίων!

Ποιος φοβάται τα σκωπτικά δημώδη άσματα;

Σε πείσμα της μισελληνικής στάσεως της εκκλησίας και παρά τις συνεχείς διώξεις των εθίμων αυτών, ο λαός συνέχιζε να ανθίσταται, βρίσκοντας την ευκαιρία τις μέρες αυτές να ξεδώσει και να βγάλει το άχτι του απέναντι στους ρασοφόρους εκπροσώπους της όπως και σε κάθε εξουσία, με χοντρή σάτιρα και σπαρταριστό τρόπο. Ποιος δεν έχει ακούσει τα δημώδη σκωπτικά άσματα όπως π.χ.

«Κάτω στης Αξιάς τον κάμπο καλογέροι κάναν γάμο.
Καλόγεροι και παππάδες που ‘σαν κάνα δυο χιλιάδες…»
ή
«Μια παπαδιά στον αργαλειό κουνούσε τα ποδάρια
και με το νου της έλεγε και με το νου της λέει
Δεν τονε θέλω τον παπά, τον τράγο με τα γένια…»
ή
«Πώς το τρι – άιντε βρε παιδιά, πώς το τρίβουν το πιπέρι
Πώς το τρίβουν το πιπέρι του διαβόλου οι καλογέροι…
Με τον κω – άιντε βρε παιδιά, με τον κώλο τους το τρίβουν
Με τον κώλο τους το τρίβουν και το ψιλοκοπανίζουν…
Με τον πού – άιντε βρε παιδιά, με τον πού…»
ή
«Πέντε δέκα παπαδιές
κι άλλες τόσες καλογριές
πάησαν να ψαρέψουνε
και να κολυμπήσουνε,
βγάζουν τα ρασάκια τους
και τα σωβρακάκια τους…»
ή
«Τις τρανές αποκριές φέραν ένα τσβάλ’ ψωλές…
και μια χήρα παπαδιά δεν επρόλαβε καμιά…
Βρίσκει μια με δυο κεφάλια…
Τηνε βάζει στο λαήνι να χοντραίνει να μακρύνει… »
ή
«Ο Γιάνναρος επόθανε και ήφησε διαθήκη
να μην τον θάψουν σ’ εκκλησιά μητέ σε μοναστήρι,
μονάχα να τον θάψουσι απάν σε σταυροδρόμι
ν’ αφήσουν και την πούτσα του τρεις πιθαμές απάνω,
για να περνά ο δέσποτας να δένει τ’ άλογό του…
Τρεις καλογριές τ’ ακούσασι και παν να τονε δούσι.
Η πρώτη φέρνει το κερί κι η άλλη το λιβάνι,
κι η τρίτη ξεβρακώνεται να πα’ να κάτσει απάνω»
κλπ κλπ

Τα δημώδη αυτά άσματα όπως και δεκάδες άλλα που συνεχίζουν την παράδοση της αθυροστομίας απ’ αρχαιοτάτων χρόνων, τα συγκέντρωσε με πολύ κόπο και μεγάλη έρευνα ετών, από τόπο σε τόπο, η άξια λαογράφος μας Δόμνα Σαμίου και επεχείρησε να τα παρουσιάσει σε μουσικές παραστάσεις ανά την Ελλάδα με τίτλο «Τα Αποκριάτικα». Ώσπου δέχθηκε την μήνιν του πρωτοψάλτη Θεόδωρου Ακρίδα που την μήνυσε για… «σκληρότατο ακουστικό πορνό»(!!)

«Σκληρότατο πορνό» λοιπόν τα δημώδη σατιρικά άσματα που επιζούν αυτούσια και αυτολεξεί μέχρι σήμερα από τα χρόνια του Βυζαντίου ακόμη, και προαγωγός «σκληρότατου πορνό» η… Δόμνα Σαμίου!

Το πράγμα θα μπορούσε να ήταν φαιδρό και θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η γελοία ενέργεια… ποινικοποίησης του δημοτικού τραγουδιού εξαντλούνταν απλώς στην πρωτοβουλία κάποιου πρωτοψάλτη, αν δεν συνηγορούσε ο ίδιος ο προκαθήμενος της ελλαδικής εκκλησίας – τότε κ. Χριστόδουλος! Ο οποίος, υπερθεματίζοντας, δήλωσε ότι στα τραγούδια που πρόβαλε η Δόμνα Σαμίου:

«η χυδαιότητα ξεχειλίζει και χωρίς καμία αιδώ παρουσιάζεται στην ελληνική κοινωνία. Όλα αυτά είναι νόσος του πνεύματος, σκότος, μωρία και αφροσύνη, είναι πώρωσις συνειδήσεως. Θα πρέπει να καταλάβουν όσοι θέλουν να μολύνουν την πατρίδα μας με τέτοιου είδους χυδαιότητες, ανηθικότητες, βωμολοχίες και ανομίες ότι θα βρουν μπροστά τους τους υγιώς σκεπτόμενους συνανθρώπους μας»(!!)

Στους «υγιώς σκεπτόμενους» σύμφωνα με τον τότε αρχιεπίσκοπο ανήκε ο εν λόγω πρωτοψάλτης ενώ «ανήθικοι, βωμολόχοι, μωροί, πωρωμένοι, άφρονες και νοσηροί» είναι όλοι οι Έλληνες, οι τωρινοί, οι προπαππούδες μας και οι απ’ αρχαιοτάτων χρόνων!

Σαφής η αγαστή συμπόρευση της ιεραρχίας της εκκλησίας με τους δικτάτορες: Και η μεταξική δικτατορία και η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη απαγόρευσαν επί ποινή φυλακίσεως τα φαλλικά σύμβολα, τα τραγούδια και όσες καρναβαλικές εκδηλώσεις είχαν το «σπέρμα» της «ακολασίας» – δηλαδή  όλες.

Ποιος φοβάται το μ’νί;

Σε πείσμα του αρχιεπισκόπου, των απαγορευτικών εκκλησιαστικών εγκυκλίων και των μητροπολιτών, σε πολλά χωριά της χώρας μας θα ξανακουστούν αυτές τις μέρες τα πατροπαράδοτα αθυρόστομα τραγούδια που μας φέρνουν σε ευθεία επαφή με το προγονικό πνεύμα της χαράς και της ευδαιμονίας που προκαλούν πάντα οι γιορτές της γονιμότητας.

Π.χ.
«Σαράντα μνιά μπρε-μπρε-μπρε
σαράντα μνιά με κύκλουσαν…»
ή
«Ένα μωρέ ένα, ένα μνί στη κερασιά…»
ή
«Ένα μνί παινεύτηκε σ’ ανατολή και δύση…»
ή
«Το μνι μωρέ το μνι, το μνι στον γκρέμιο κάθονταν…»
…………………………………………………………………..…………………………………………….
…………………………………………………………………………………………………

………………………………………………..

ή ακόμη
«Την τρανή, μπρε-μπρε-μπρε, την τρανή την Απουκριά,
την τρανή την Απουκριά π’ απουκρεύουν τα φαϊά,
π’ απουκρεύουν τα φαϊά, απουκρεύουν κι από μνια,
π’ απουκρεύουν του τυρί, κι από πούτσο κι από μνι.
Τσιλιγκάδις ψεν αρνιά, τσιλιγκούσις ξουν τα μνια
και την Καθαρή Δηυτέρα δίνουνε τα μνιά αέρα»
κλπ κλπ
……………………………………………………………………………………………
Μ’νί (μουνί) = από το Μην (η αρχαία ονομασία της Σελήνης, εξ’ ου και μουν/moon το φεγγάρι στην αγγλική). Απο το Μην προέρχεται ο μήνας όπως και τα έμμηνα των γυναικών, εξ’ ου και Μουνιχιών ο αττικός μήνας ο αφιερωμένος στην Θεά της Σελήνης, την Άρτεμη, και συνδεδεμένος με την ευγονία, την εορτή του έρωτα και τις μυήσεις ενηλικίωσης. Λαμπρές γιορτές προς τιμήν της Μουνιχίας Αρτέμιδος τελούνταν στο ομώνυμο ιερό της Θεάς στο λιμάνι της Μουνιχίας, στον Πειραιά (το σημερινό «Τουρκολίμανο»). Το 1926 προτάθηκε η περιοχή να ονομαστεί Μουνιχία όπως λεγόταν και στην αρχαιότητα. Ο φόβος που προκαλεί στην εκκλησία και στους Ρωμιούς κάθε τι που θυμίζει την καθομιλουμένη του αιδοίου, το απέτρεψε αυτό με αποτέλεσμα να προτιμούμε το… «Τουρκολίμανο«!

Έμμηνα, μήν, μήνας, moon, Μουνιχιών, Μουνιχία, μουνί, μνί… Λέξεις που συνδέονταν με ιερότητα, με έλξη, με ηδονή, με γονιμότητα, με ερωτικό διονυσιασμό, με τη χαρά της ζωής.

Όμως μέχρι σήμερα, κάποιοι συνεχίζουν ακόμη να το φοβούνται το… μνί!

Φαλλός ο αναίσχυντος (Phallus impudicus)

Ποιος φοβάται τους φαλλούς;

Σε πολλά χωριά θα ξαναφανούν με πομπές και γέλια οι τεράστιοι φαλλοί που τόσο ενοχλούσαν και συνεχίζουν να ενοχλούν τους σεμνότυφους υποκριτές της εκκλησίας. Πάμπολλα δε τα φαλλικά άσματα που επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας.

Γράφει ο Μάριος Βερέττας στο βιβλίο του ΚΑΡΑΝΑΒΑΛΙ, Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ, αντιγράφοντας ορισμένους στίχους απο τα δημώδη άσματα:

«Για της όμορφης  τον κώλο
έχει ο Θεός μεγάλο ψώλο.

Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο Θεός, ο οποίος – όπως τραγουδάει εδώ και αιώνες ο υπέροχος ελληνικός λαός – «έχει μεγάλο ψώλο» (λέξη αρχαιότατη που τη συναντάμε σε όλες τις κωμωδίες του Aριστοφάνη);

Όχι βέβαια ο εξουσιαστής, ανώνυμος και ανέραστος θεός των χριστιανών ρασοφόρων αλλά ο βαρβάτος χωριάτης κερασφόρος γονιμοποιητής, ο προϊστορικός ζωόμορφος Kάρνος ή ο ιστορικός ανθρωπόμορφος Aπόλλων, προς τιμή του οποίου υψώθηκαν τεράστιοι μαρμάρινοι φαλλοί στα ιερά της Δήλου, μερικοί εκ των οποίων σώζονται ακόμη.

Kαι σε τι άλλο αποβλέπουν τα δημώδη χωριάτικα βρωμόλογα, πέρα από την πρόκληση του θείου χαμόγελου του Kαρνείου Aπόλλωνος και της συνευρετικής κραυγής του Θεού Kάρνου, του γονιμοποιητή;

Tώρα πλέον κάθε χρόνο σε πάμπολλα μέρη της Eλλάδας, οι νέοι και οι νέες προπάντων, αλλά και όλοι οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, κάθε ηλικίας, μεταμφιέζονται, χυδαιολογούν, διακωμωδούν την κάθε εξουσία, παρελαύνουν, μεθοκοπούν, στροβιλίζονται, χορεύουν ερωτικά, πανηγυρίζουν και τέλος καίνε τον βασιλέα Kαρνάβαλο, ενώ συχνά πυκνά, κατά τη διάρκεια της εορτής, ανταλλάσσουν ασπασμούς, διεγείρονται ερωτικά, μεθούν από χαρά και καταλήγουν σε εκστατικές συνευρέσεις.

Aυτό είναι το νόημα της μεγάλης εορτής του Kαρναβαλιού. Tο ξέφρενο γλέντι, η ερωτική ανάταση, η εορταστική έκσταση, η συνεύρεση, η γονιμοποίηση.

Ή, με ποιητικά λόγια, οι Θεοί Kάρνος και Aπόλλων, οι οποίοι ωθούν διαμέσου της πανάρχαιας γιορτής του Καρναβαλιού τη ζωή να συνεχίσει τη ζωή, αναπαράγοντας τον εαυτό της….»
………………………………………………………………………………………………………

Για όλα αυτά θα μας μιλήσει με χιούμορ ο Μάριος Βερέττας στο συμπόσιο που διοργανώνουμε στις 20 Φεβρουαρίου. Θέμα της ομιλίας του είναι «Καρναβάλι, η αρχαιότερη ελληνική γιορτή»!

Ελάτε λοιπόν να συμποσιαστούμε ελληνικά, να κάνουμε σπονδή στον Κάρνειο Απόλλωνα αλλά και στον Διόνυσο και να τραγουδήσουμε τα δημώδη, αντι-εξουσιαστικά και πιπεράτα άσματα που σε πείσμα κάποιων συνέχισαν να επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας!

στο συμπόσιο

του Κοινού των Θεσσαλονικέων

όπου θα γιορτάσουμε το Καρναβάλι ελληνικά!

την Αφροδιτία ημέρα («Παρασκευή»)

20 Φεβρουαρίου, απ’ τις 8 μμ

Όσοι θέλουν μπορούν να έρθουν μεταμφιεσμένοι για μια βραδιά ευθυμίας, δημωδών σατιρικών ασμάτων, ευδαιμονίας και εν-θουσιασμού!

Στον Όμιλο Θαλασσίων Αθλημάτων (Ψαροταβέρνα «ΤΟ ΝΗΣΑΚΙ»)

Στο τέρμα της παραλιακής, μετά το Μέγαρο Μουσικής,

στο μεγάλο Parking του Ιατρικού της Express Service.

Είσαστε όλοι καλεσμένοι!

Advertisement