Προς τον αγαπητό και συμπαθέστατο Παπα Ηλία

Αποφάσισα πριν λίγες μέρες να σχολιάσω μια φράση του συμπαθούς Παπα Ηλία που εδώ και μερικές ημέρες έχει ανοίξει έναν διάλογο με επισκέπτες του ιστολογίου μου. Ο Παπα Ηλίας είναι διαχειριστής ενός αξιόλογου ιστολογίου, του ΥΠΕΡΒΑΣΗ – αξιόλογο για όποιον ενδιαφέρεται για τα κοινωνικά θέματα μέσα από την οπτική της χριστιανικής οπτικής.

Το σχόλιό μου είναι εδώ και η ανταπάντηση του Παπα Ηλία είναι εδώ. Ξεκίνησα ν’ ανταπαντήσω, μου βγήκε όμως μεγάλο το σχόλιο κι αποφάσισα να το τοποθετήσω  ως νέο άρθρο. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να συνεχίσω τον διάλογο λόγω ελλείψεως χρόνου. Είναι όμως ελεύθερος ο καθένας, κόσμια βεβαίως και με σεβασμό στην προσωπικότητα των συνομιλητών του, να λάβει μέρος διατυπώνοντας τις απόψεις του. Αν μη τι άλλο, η αντιπαράθεση απόψεων – όταν οι συνομιλητές φροντίζουν να είναι εντός του θέματος – έχουν πάντοτε ενδιαφέρον.

Αγαπητέ Παπα Ηλία,

απέφυγα την παραμικρή σύγκριση μεταξύ μωσαϊκού νόμου και σιωνισμού γιατί δεν θα ήθελα να μπω σ’ αυτή την παράμετρο. Κατέδειξα μόνον την άμεση σχέση ιουδαϊσμού και χριστιανισμού μέσα από την περιβόητη φράση «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν», μια φράση που κάθε άλλο παρά ρήση του Χριστού είναι. Αποτελεί ρήση αυτούσια μέσα από τον μωσαϊκό νόμο. Με άλλα λόγια, ακόμη και αυτή η φράση που προβάλλεται με τη μορφή του κοινωνικού ιδεολογήματος ως η καινή αντίληψη που έφερε ο Χριστός στην κοινωνία, δεν αποτελεί νεοφανή ρήση των ευαγγελίων αλλά αυτούσια ρήση του μωσαϊκού νόμου (Λευιτικό ΙΘ:18, μτφρ. Ο΄).

Προκειμένου να διαφοροποιήσεις την εβραϊκή ρήση «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» απ’ την ακριβώς ίδια χριστιανική, φέρεις ως επιχείρημα το ότι:
«το Ευαγγέλιο λέει να αγαπάμε, όχι απλά τον πλησίον μας, αλλά ακόμη και τους εχθρούς μας. Πράγμα που δεν το λέει ο μωσαϊκός νόμος».

Μέσα απο την Torah αντιγράφηκε η περίφημη ρήση "αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν"

Δεν καταλαβαίνω πού βρίσκεται η διαφορά μεταξύ της ιουδαϊκής και της χριστιανικής εντολής, ιδίως όταν ο μωσαϊκός νόμος λέει σχεδόν παρόμοια πράγματα με νουθεσίες για απαλοιφή μίσους, για απαλοιφή μνησικακίας, για αγάπη προς τους ξένους, για απαλοιφή της αδικίας, για φροντίδα προς τους ξένους κλπ. Π.χ.:
«Δεν θέλεις μισήσει τον αδελφόν σου εν τη καρδία σου· θέλεις ελέγξει παρρησία τον πλησίον σου και δεν θέλεις υποφέρει αμαρτίαν επ’ αυτόν. Δεν θέλεις εκδικείσθαι ουδέ θέλεις μνησικακεί κατά των υιών του λαού σου· αλλά θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ ΙΘ, 17,18)
ή
«Και εάν τις ξένος παροική μετά σου εν τη γη υμών, δεν θέλετε θλίψει αυτόν· ο ξένος, ο παροικών με σας, θέλει είσθαι εις εσάς ως ο αυτόχθων, και θέλεις αγαπά αυτόν ως σεαυτόν· διότι ξένοι εστάθητε εν γη Αιγύπτου. Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σας. Δεν θέλετε πράξει αδικίαν εις κρίσιν, εις μέτρα, εις σταθμά και εις ζύγια» (ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ ΙΘ, 33 – 35, μτφρ. Βάμβα)
ή
«ποιών κρίσιν εις τον ορφανόν και εις την χήραν, και αγαπών τον ξένον, δίδων εις αυτόν τροφήν και ενδύματα. Αγαπάτε λοιπόν τον ξένον· διότι σεις ξένοι εστάθητε εν τη γη της Αιγύπτου» (Δευτερονόμιον Ι 18,19 μτφρ. Βάμβα)
κλπ κλπ…
(Εννοείται βεβαίως ότι σε εκατοντάδες άλλα εδάφια αναιρούνται όλα τα παραπάνω σε ό,τι αφορά τους ξένους με άλλα κηρύγματα μίσους, χολής και οργής από το στόμα του πατρός του Χριστού. Αλλά δεν θα εισέλθω σ’ αυτές τις αντιφάσεις της Π.Δ.).

Πού βρίσκεται λοιπόν η περιβόητη διαφοροποίηση του χριστιανισμού απ’ τον εβραϊσμό όταν αυτούσια η έκφραση «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ ΙΘ, 18), είναι έκφραση καθαρά εβραϊκή, αιώνες πριν γεννηθεί ο Χριστός; Τι το καινούργιο είπε ο Χριστός επ’ αυτού;

Φυσικά θα επαναλάβεις και πάλι (σε μια ατέρμονη αντιπαράθεση η οποία μπορεί να συνεχίζεται αενάως) ότι «το Ευαγγέλιο λέει να αγαπάμε, όχι απλά τον πλησίον μας, αλλά ακόμη και τους εχθρούς μας. Πράγμα που δεν το λέει ο μωσαϊκός νόμος».

Πολύ ενδιαφέρον. Το ευαγγέλιο όμως, δυστυχώς, παίζει μεταξύ αγάπης και μίσους τόσο περίτεχνα όσο και ο μπαλαδόρος που παίζει άνετα και με τα δυο του πόδια. Ενώ έχει 5 φράσεις αγάπης, έχει δεκάδες άλλες φράσεις που κηρύττουν μίσος. Μίσος εναντίον όλων. Κηρύττει το μίσος ακόμη και για τους οικείους μας. Μας κηρύττει να μισήσουμε τον πατέρα μας, τη μητέρα μας, τον γιο μας, κάθε έναν συνάνθρωπό μας ο οποίος δεν προσηλυτίζεται σ’ αυτήν την θρησκεία! Ειλικρινά Παπα Ηλία, αναρωτιέται κανείς αν έχει υπάρξει άλλο έργο στην παγκόσμια ιστορία που να προτρέπει τόσο απροκάλυπτα στο μίσος μεταξύ των ανθρώπων, όσο η Καινή Διαθήκη!

Θέλεις να παραθέσω παραδείγματα απροκάλυπτου κηρύγματος μίσους εναντίον μάλιστα των οικείων μας;

«ει τις έρχεται προς με και ου μισεί τον πατέρα εαυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ου δύναταί μου μαθητής είναι» (ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΔ΄ 26).
Αν δεν μισήσουμε λοιπόν όλους τους οικείους μας, ακόμη και τα παιδιά μας, ακόμη και την ίδια την ψυχή μας, δεν μας δέχεται ως μαθητές!

«ο φιλών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν, και ο μισών την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον φυλάξει αυτήν» (ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΒ 25).
Όποιος λοιπόν αγαπάει την ψυχή του, θα την χάσει. Η μόνη ελπίδα που έχουμε, είναι να μισήσουμε την ψυχή μας. Δηλαδή… να μισήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό!

Πού είναι η περιβόητη «αγάπη» που υποτίθεται ότι διδάσκει όταν ο ίδιος (σύμφωνα με τους ευαγγελιστές του) αρνείται να συγχωρήσει αυτούς οι οποίοι δεν θα ασπασθούν την θρησκεία του;
«όστις δ’ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς» (ΚΑΤΑ  ΜΑΤΘΑΙΟΝ Ι΄ 33).
Η παραπάνω φράση αγαπητέ Παπα Ηλία δεν αποκαλείται «αγάπη», αποκαλείται απλώς εκδίκηση!

«ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής· και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού. Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος» (ΚΑΤΑ  ΜΑΤΘΑΙΟΝ Ι΄ 35 – 37).
Δεν είμαστε λοιπόν άξιοί του αν αγαπάμε τον γιο ή τη θυγατέρα μας κατά τι περισσότερο απ’ αυτόν! Αν αυτό δεν είναι μήνυμα απανθρωπιάς, αναρωτιέμαι τι άλλο είναι! Πόσο απάνθρωπος μπορεί να είναι κάποιος για να σε βάζει στο δίλημμα: Ή εμένα ή τα παιδιά σου!
«Υπέροχες» πάντως οι προθέσεις του ευαγγελίου! Και πραγματικά εκπληκτική η φράση «και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού»!

Και τι σκοπεύει να κάνει, αυτός ο οποίος υποτίθεται ότι κηρύσσει την αγάπη, σε όσους αρνηθούν βρε αδερφέ την αγάπη του; Όταν μια γυναίκα αρνείται την αγάπη μου, δεν τρέχει τίποτα, και πάλι φίλοι είμαστε. Και πάλι θα της προστρέξω σε οποιαδήποτε ανάγκη έχει, εφόσον τρέφω αισθήματα αγάπης γι αυτήν, ασχέτως αν απαρνήθηκε τον έρωτά μου. Διότι αν αρχίσω να την καταριέμαι επειδή μ’ απαρνήθηκε και εύχομαι το κακό της, πόσο μάλλον αν της κάνω εσκεμμένα κακό, τότε θα με κακοχαρακτηρίσετε ως υπάνθρωπο, και δικαίως.

Τι θα κάνει ο «θεάνθρωπος» σε όσους τον έχουν αρνηθεί; Την απάντηση την δίνει ο ίδιος:
«πλήν τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου»!! (ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΘ΄  27).

Προτρέπει για δήθεν συγχώρεση μέσα από το ευαγγέλιο. Κι όμως, έτσι και δεν συμφωνεί με τον τρόπο ζωής ορισμένων, η συγχώρεση πάει περίπατο! Θα στείλει λέει τους εντολοδόχους του (τους «αγγέλους»), θ’ αρπάξουν τους φουκαράδες «και βαλούσιν αυτούς εις την κάμινον του πυρός· εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (ΚΑΤΑ  ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΓ΄ 42 – 43).
Απειλεί ότι θα τους πετάξουν μέσα σ’ ένα καμίνι πυρός! Μέσα σε βογγητά και κλάματα – και θα τρίζουν και τα δόντια τους!

Αυτό δεν είναι κήρυγμα αγάπης. Αυτό είναι προτροπή στους οπαδούς του για εκδίκηση προς όποιον αρνηθεί να τον δεχθεί! Εκδίκηση για όποιον θέλει να ζήσει ως άνθρωπος με ελευθέρα συνείδηση, αγαπώντας την ζωή και τον κόσμο. Διότι ουαί κι αλίμονο έτσι κι αγαπήσεις τον κόσμο. Το ν’ αγαπάς τον κόσμο σημαίνει ότι γίνεσαι… εχθρός του Θεού!
«ουκ οίδατε ότι η φιλία του κόσμου έχθρα του Θεού εστιν; ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται»!! (ΕΠΙΣΤ. ΙΑΚΩΒΟΥ Κεφ. Δ΄ 4).

Αυτά όλα Παπα Ηλία και δεκάδες άλλα εδάφια, δεν είναι κήρυγμα αγάπης. Είναι κήρυγμα μίσους εναντίον των ανθρώπων. Πραγματικά, αναρωτιέται κανείς εάν έχει γραφτεί σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας άλλο έργο που να κηρύσσει και να προτρέπει τόσο απροκάλυπτα σε μίσος και αντεκδίκηση, όσο η Καινή Διαθήκη. Δηλ. τα περιβόητα ευαγγέλια!

Φυσικά, για να τα δει κανείς όλα αυτά, θα πρέπει να κάνει τον ελάχιστο κόπο να αφιερώσει κάποιο χρόνο για να διαβάσει προσεκτικά το «ιερό βιβλίο». Οι περισσότεροι όμως άνθρωποι επαφίενται σε όσα παραπλανητικά και ψευδή τους πλάσαραν έντεχνα στο σχολείο, όταν ακόμη ήταν μικρά παιδιά και άρα ευάλωτα στην προπαγάνδα. Ό,τι εναποτίθεται μέσα στην ψυχή στην  τρυφερή μας ηλικία, καταγράφεται ως πρόγραμμα στον εγκέφαλο που πλέον είναι πολύ δύσκολο να αλλαχθεί όταν ενηλικιωνόμαστε.

Γι αυτό το λόγο η εκκλησία έπιασε τα πόστα στην εκπαίδευση απ’ τις απαρχές  συγκρότησης του νεοελληνικού κράτους, για τον ίδιο επίσης λόγο έχει κατοχυρώσει την θέση της συνταγματικά με το Άρθρο 16 παράγρ. 2 του συντάγματος: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό… την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης». Σε συνδυασμό με το άρθρο 3 παρ. 1 όπου αναφέρεται ως επικρατούσα θρησκεία της χώρας «η Θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού» καθώς και με την προμετωπίδα του Ελληνικού Συντάγματος «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» (!!) έχει εξασφαλίσει την θέση της στην συνδιαχείριση της εκπαίδευσης μαζί με την πολιτεία. Και μάλιστα συνδιαχείριση συνταγματικά κατοχυρωμένη!

Για να επανέλθουμε λοιπόν και να ανακεφαλαιώσουμε:

α) Η περιβόητη φράση: «και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» δεν έχει καμία σχέση με τον Χριστό. Οι ευαγγελιστές την αντέγραψαν κατά γράμμα απ’ την εβραϊκή Torah (Λευιτικόν ΙΘ:18). Άρα, ό,τι προβάλλεται ως χριστιανική διδασκαλία δεν είναι παρά αυτούσια εβραϊκή δοξασία απ’ ευθείας εκ του μωσαϊκού νόμου.

β) Η Καινή Διαθήκη (ευαγγέλια, Πράξεις κλπ), υπό το πρόσχημα της «αγάπης», κηρύττουν απροκάλυπτα το μίσος. Το έργο αυτό βρίθει από κηρύγματα μίσους και προτροπές αντεκδίκησης.

Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω όπως έλεγε και ο μεγάλος!
……………………………………………………………………………………………………………………

Η εικόνα της αγαπητικής απειλής προέρχεται απο τον Διαγόρα τον Μήλιο.

Advertisement