Ανάσταση (4) «Κέντησαν» ή λόγχισαν τον Ιησού;

συνέχεια από εδώ

Πριν προχωρήσουμε σ’ αυτό το χωρίο του Ιωάννη, ας πούμε δυο λόγια για τις υπόνοιες που άφησα περί του ρόλου των Φαρισαίων στο όλο σκηνικό. Για την υποτιθέμενη «εχθρότητα» μεταξύ του Ιησού (Γιεσούα) και των Φαρισαίων, ρίξτε μια ματιά στους μεταξύ τους διαλόγους. Θα διαπιστώσετε ότι
α) ο Ιησούς τους βρίζει συνεχώς, δημοσίως, μπροστά σε κόσμο αλλά ωστόσο στις ιδιωτικές συνευρέσεις τους – επισκέψεις σε σπίτια τους όπου τραπεζώνεται και συντρώγει μαζί τους κλπ – είναι πολύ φιλικός.
β) Αυτοί δεν του επιτίθενται ποτέ φραστικά, αντιθέτως είναι ήπιοι απέναντί του
γ) Η κριτική που του ασκούν (δημοσίως) είναι επουσιώδης, και στην ουσία του δίνουν πάσες για να τους την κατηγορεί. Π.χ. επιμένουν στο πασιφανές ηλίθιο επιχείρημα του ότι «θεραπεύει» Σάββατο, πράγμα που τους καθιστά αντιπαθείς στον κόσμο.
Φαρισαίοι και Γραμματείς ήταν άνθρωποι με γνώσεις των γραφών, και όμως, παρατηρείς στα τέσσερα ευαγγέλια να ανέχονται να τους λούζει με ύβρεις, χωρίς να αναπτύσσουν ούτε ένα επιχείρημα της προκοπής στα όσα τους λέει και τους πάει κόντρα! Λες και πρόκειται για καθυστερημένους!

Σικέ παιχνίδι!

Φυσικά, για να δει κανείς όλες αυτές τις αντιφάσεις στη σχέση του με τους Φαρισαίους, θα πρέπει να κάνει τον κόπο να διαβάσει προσεκτικά τα κείμενα των συνοπτικών ευαγγελιστών και να μην παραμείνει στα όσα αφελή του έμαθαν στο σχολείο.

Υπάρχει ωστόσο ένα εδάφιο που φαινομενικά ανατρέπει όλη τη συλλογιστική αυτών των άρθρων που παρέθεσα: Το εδάφιο όπου τον Ιησού τον «κέντησε» με τη λόγχη του ένας Ρωμαίος στρατιώτης:
εις δε τον Ιησούν ελθόντες, ως είδον αυτόν ήδη τεθνηκότα, δεν συνέθλασαν αυτού τα σκέλη, αλλ’ εις των στρατιωτών εκέντησε με λόγχην την πλευράν αυτού, και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ (Ιωάννης ΙΘ: 33 – 34).

Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το σχετικό με το γεγονός της λόγχης το αναφέρει μόνον ο Ιωάννης. Πράγμα που το είχε εντοπίσει κι ο Έλληνας Πορφύριος (3^ος αι. μ.Χ.), ο οποίος μάλιστα αμφισβητεί απερίφραστα τη σταύρωση αποκαλώντας την «ανύπαρκτη» στο έργο του «Κατά Χριστιανών»:
ΙΙ, 13. Σε άλλο κεφάλαιο θα δειχτεί ότι ολόκληρη η ιστορία του θανάτου του ήταν αποκύημα φαντασίας. Γράφει ο Ιωάννης: «Μα όταν ήλθαν στον Ιησού, βλέποντας πως ήταν ήδη νεκρός, δεν συνέτριψαν τα σκέλη του: μόνο ένας από τους στρατιώτες εκέντησε με τη λόγχη τα πλευρά του κι αμέσως βγήκε αίμα και νερό».
Μόνο ο Ιωάννης το είπε αυτό. Κανείς από τους άλλους. Να γιατί θέλει να καταθέσει και την εξής μαρτυρία για να στηρίξει τα λεγόμενά του: «Κι εκείνος που τα είδε έχει δώσει μαρτυρία γι αυτά, κι είναι αληθινή η μαρτυρία του.» [Ιωάννης, 19.35]. Αυτή τη δήλωση, νομίζω, μόνο ένας ανόητος θα την έκανε. Πώς θα μπορούσε να ’ναι αληθινή μια μαρτυρία, όταν δεν αφορά σε πραγματικό συμβάν θανάτου; Οι μαρτυρίες δίνονται για πράγματα υπαρκτά. Για τα ανύπαρκτα τι μαρτυρία να δοθεί; (Μακαρίου Μάγνητος, Αποκριτικός προς Έλληνες ΙΙ 12- ΙΙ-15).

Μόνον ο Ιωάννης λοιπόν αναφέρει το γεγονός του «λογχισμού» και κανένας από τους άλλους τρεις ευαγγελιστές. Και για να ενισχύσει την αναφορά του αυτή ο Ιωάννης, βάζει αργότερα τον Ιησού να λέει στον Θωμά να θέσει το χέρι του και στο πλευρό του. Μόνο που και για το «γεγονός» αυτό (του Θωμά) κάνει λόγο και πάλι μόνον ο Ιωάννης! Οι υπόλοιποι ευαγγελιστές τρέφουν άγνοια! «Ίδετε τας χείράς μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ ειμι» λέει ο Λουκάς (ΚΔ 39), αναφέροντας τα χέρια και τα πόδια του αλλά όχι το τραύμα στα πλευρά.

Το γεγονός είναι επινοημένο – δεν έχω το χρόνο τώρα να μπω σε περαιτέρω ανάλυση, όποιος θέλει περισσότερα στοιχεία ας αγοράσει το βιβλίο του Καλόπουλου. Άλλωστε βλέπουμε ότι ο Ιωάννης διαλέγει προσεκτικά τη λέξη: δεν γράφει «λόγχισε» ή «τρύπησε», γράφει «εκέντησε με λόγχην την πλευράν αυτού».
Η λέξη «εκέντησε» προέρχεται από το κεντώ που μπορεί μεν να σημαίνει νύσσω, κεντρίζω, πλήττω, τραυματίζω αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ όπως π.χ. «κεντρίζω τον ίππο» (χωρίς να τον τραυματίζω), εξ’ ου και η έκφραση «κεντήσαι τον Πήγασον ίππον Βελλερεφόντην».
Η λέξη λοιπόν είναι προσεκτικά διαλεγμένη ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα θανατηφόρο διατρητικό χτύπημα.

Όπως όμως εξηγήσαμε με βάση τις επιστημονικές διατριβές από την αρχαιότητα, ο Γιεσούα έχοντας ποτιστεί με το μίγμα των προσεκτικά διαλεγμένων καρωτικών, μπορούσε να δεχθεί από κάψιμο μέχρι βαθύ κόψιμο χωρίς καμιά αντίδραση (μέχρι και εγχειρήσεις κρανίου ή αποκοπής χειρών είδαμε ότι έκαναν την εποχή εκείνη με τις ναρκωτικές ουσίες).

Οι συντάκτες λοιπόν του συγκεκριμένου ευαγγελίου που φέρει το όνομα Ιωάννης, απλώς δανείζονται στοιχεία απ’ την εικόνα αυθεντικού σταυρικού θανάτου μετά από πολυήμερη αναπνευστική ταλαιπωρία. Γι αυτό τοποθετούν το νερό (και ευθέως εξήλθε αίμα και ύδωρ), δηλ. το πνευμονικό υγρό στα πλευρά του Ιησού, ώστε να κάνουν ακόμη και τη δίωρη (το πολύ δίωρη) σταύρωση να φαίνεται όσο γίνεται πιο αληθινή!
Με άλλα λόγια το αίμα και ύδωρ, δηλ. το υγρό στους πνεύμονες (πνευμονικό οίδημα), όχι μόνο δεν επιβεβαιώνεται από σχετικά πειράματα αλλά δεν έχει καμιά πιθανότητα να εμφανιστεί στον ελάχιστο χρόνο της δίωρης (το πολύ) ταλαιπωρίας του Γιεσούα επάνω στο σταυρό.

Κανένας άλλωστε – σύμφωνα με όλες τις αρχαίες πηγές – δεν πέθανε ποτέ μετά από μιάμιση ή δύο ώρες στο σταυρό. Το φοβερό αυτό έθιμο της σταύρωσης ήταν μελετημένο ώστε να παρατείνει επί μέρες την αγωνία των καταδικασμένων… Θα σκεφτείτε ίσως ότι υπάρχουν και άνθρωποι που οι αντοχές τους είναι πολύ μικρότερες έως και μηδαμινές, λ.χ. οι καρδιοπαθείς. Δεν έχω απάντηση και δεν ξέρω τι αντοχές μπορεί να είχαν όσοι καταδικασθέντες έπασχαν από καρδιοπάθειες αλλά ποια σχέση έχει κάτι τέτοιο με τον Ιησού; Εκτός κι αν δεχθούμε ότι ο «τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος» ήταν καρδιοπαθής!

Οι δύο ληστές πέθαναν εντέλει από το σπάσιμο των σκελών τους αλλά όχι μόνον. Επειδή – δυστυχώς – δεν πεθαίνει κανείς αμέσως με το σπάσιμο των ποδιών (με το τσακισμα των σκελών κρεμιόταν αβοήθητο το σώμα και ο δυστυχής καταδικασμένος πέθαινε αργά από ασφυξία) κι επειδή έπρεπε να τους κατεβάσουν πριν νυχτώσει για να τους πετάξουν στο σκουπιδότοπο (η ταφή τους όπως δείξαμε απ’ το απόσπασμα του Κουϊντιλιανού απαγορευόταν), σίγουρα θα προχώρησαν στη συνέχεια σε ανασκολοπισμό (παλούκωμα – τρύπημα του σώματος με αιχμηρό ξύλο). Ο Γιεσούα… την γλίτωσε απ’ όλ’ αυτά τα οδυνηρά και βάρβαρα. Αν δεν τη γλίτωνε, η ανάστασή του θα ήταν αδύνατη.

Όσο για το πόσο ζει κανείς καρφωμένος στο σταυρό, γράφει ο διδάκτωρ Πατρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Δ. Μπαλάνος: «ο θάνατος επί του σταυρού εβράδυνε συχνά τρεις και περισσότερες μέρες… άνθρωποι ισχυρής κράσεως πέθαιναν μετά πολυήμερη αγωνία απο πείνα και δίψα» (Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα, σελ. 25 – 26).

Ένας νέος και υγιής άνθρωπος όπως ο Ιησούς ήταν σίγουρα ισχυρής κράσεως. Αν συνυπολογίσουμε οτι ήταν και «τέλειος άνθρωπος» τα ποσοστά αντοχής του μεγαλώνουν.

Υπάρχει όμως και σχετικό πείραμα αντοχής (πέρα από τους εκατοντάδες καθολικούς σε όλο τον κόσμο που κάθε Πάσχα καρφώνονται οικειοθελώς), όπως μετέφερε από ανταπόκριση ΤΟ ΒΗΜΑ:
«Ένα εκπληκτικό κατόρθωμα πέτυχαν δύο νεαροί Γάλλοι, εγκατεστημένοι στο Μόνρεαλ. Ο Πάτρικ Μπενισού και η γυναίκα του Μαρίτα, ιδρυτές σχολής γιόγκα, έμειναν σταυρωμένοι ενώπιον εκατοντάδων θεατών θέλοντας ν’ αποδείξουν ότι η πλήρης αυτοκυριαρχία μπορεί να κατανικήσει τον πόνο… Ο Πάτρικ κάρφωσε μόνος του τα πόδια του και το ένα του χέρι! Τέλος κάποιος ανέλαβε να χτυπήσει και το τελευταίο καρφί στο δεξί του χέρι! Στη θέση αυτή (σ.σ.: του σταυρωμένου) έμειναν ακίνητοι και σχεδόν μειδιόντες η Μαρίτα 22 ώρες, ο δε Πάτρικ (32 ετών) 30 ώρες!» (ΤΟ ΒΗΜΑ 21 Σεπτ. 1967 – Μόντρεαλ. Από το βιβλίο του Ιάσονα Ευαγγέλου «Το θρησκευτικό φαινόμενο» σελ. 75).

Η σταύρωση λοιπόν ήταν ειδικά επιλεγμένη για να σκοτώνει τους καταδικασθέντες αργά και βασανιστικά. Η ίδια η αφήγηση όμως της Κ.Δ. επιμένει στο ότι ο χρόνος παραμονής του Γιεσούα επάνω στο σταυρό ήταν εξωφρενικά μικρός!

Τι τον «σκότωσε» λοιπόν τον Γιεσούα;

Προφανώς το κατάλληλο όξος απ’ το σπόγγο του μανδραγόρα και των υπολοίπων καρωτικών που ειπώθηκαν. Αμέσως μετά την προκαθορισμένη γουλιά δηλητηρίων έπεσε στο βαθύ λήθαργο, ανάλογο ίσως μ’ αυτόν που έριχναν τους ασθενείς για εγχειρήσεις επώδυνες και επικίνδυνες. Τα αναφέραμε όλα αυτά εκτενέστατα.

Όλα τα υπόλοιπα είναι για τις γιαγιάδες και τους αφελείς. Άλλο να θέλει να πιστεύει κανείς στην τελική νίκη του θανάτου και σ’ έναν αναστάντα Θεό (μ’ αυτόν τον Ιησού, τον καθαρά προσωπικό του καθενός δεν έχω καμία αντίθεση, αντιθέτως), πράγμα απολύτως σεβαστό (δεκάδες άλλωστε οι μύθοι των λαών, ακόμη κι οι αρχαιοελληνικοί – Άδωνις, Διόνυσος, Περσεφόνη κλπ). Κι άλλο να δέχεται την υποδούλωσή του σ’ ένα σύστημα που οδήγησε στον ψυχικό εξανδραποδισμό και στην κατάλυση του πολιτισμού, καταπίνοντας αμάσητη την προπαγάνδα μιας αίρεσης του αρχαίου ιουδαϊκού ιερατείου για τον αρχιερέα τους – κατά τη τάξει Μελχισεδέκ («όπου πρόδρομος υπερ ημών εισήλθεν Ιησούς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα» γράφει ο Εβραίος Σαούλ για τον Ιησού στην Προς Εβραίους ΣΤ: 20).

Όλα τα στοιχεία των τεσσάρων άρθρων με τίτλο «Ανάσταση» καθώς κι η εκπληκτική συλλογιστική που αναπτύσσεται, τα έχω δανειστεί απ’ το βιβλίο του Μιχάλη Καλόπουλου «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Πάρτε το, θα σας λυθούν πάμπολλες απορίες για πάρα πολλά ζητήματα για το σύνολο της Καινής αλλά και της Παλαίάς Διαθήκης. Εγώ στα άρθρα αυτά παρέθεσα ελάχιστα μόνον από τα συγκλονιστικά στοιχεία που προσκομίζει ο συγγραφέας.

Advertisement